—Билмадим…—Негадир кўзларини олиб қочди йигит.—«Сен савдо қилавер, менинг қиладиган бошқа ишларим бор», деганди.
Йигитнинг гаплари Маҳлиёнинг шубҳаларини орттира бошлади. Негаки, уч-тўрт ойдан буён Холмурод анча ўзгариб қолганди. Айниқса, эгизаклари туғилгандан сўнг эрини мутлақо таниёлмай қолди. Холмурод «Олмаотага кетяпман», дея тўрт-беш кунлаб, баъзан бир ҳафталаб уйга келмасди. Эрта-индин кўзи ёрий деб турган хотинининг гапларини энса қотирганча тинглар, гоҳида бўлар-бўлмасга жеркиб соларди. Маҳлиёнинг «Қаерларда юрибсиз?» деган гапини эшитиши билан «Мен ўйнаб юрганим йўқ, сенларни боқаман деб, кечани-кеча, кундузни кундуз демасдан, қор кечиб, жазирамада бошимдан офтоб ўтказиб, юртма-юрт санғиб юрибман!» дея дағдаға қиларди.
Бу сафар Маҳлиёнинг бош қоронғулиги анча оғир кечди. Ҳеч қандай овқат ёхуд егуликка нисбатан иштаҳасизлиги бир томон, фақат буханка нонни кўнгли тусаши бир томон бўлди. Эри рўзғорнинг бор-йўғи билан умуман қизиқмай қўйганидан, Маҳлиё анча қийналиб қолди. Рўзғор учун пул сўрайдиган бўлса, Холмурод: «Нима, энанг сени пул еб туриб туққанми дейман? Бунча «пул-пул!» демасанг! дея ўшқирадиган одат чиқарди. Унинг ҳақоратларидан тўйиб кетган аёл гоҳида қўни-қўшниларидан уч-тўрт сўм сўрар, акаси ёки онаси келиб қолса, ўзида йўқ хурсанд бўлиб кетарди. Улар берган пулларни қўшниларидан олган қарзларига ёпишга ишлатарди.
Бир ҳафта йўқолиб кетган Холмурод кечга томон уйига иккита тандирда ёпилган нон кўтариб кириб келди. Буғи чиқиб турган иссиқ ноннинг ҳиди бир зумда уй ичини тўлдирди. Маҳлиё қўлини оғзи билан бекитганча ваннахонага югурди. Кўнгли беҳузур бўлиб, қайт қиларкан, роса азобланди.
Анча вақт ўтиб, ўзига келган Маҳлиё овқатни сузгандан сўнг эрига зорланди:
—Илтимос, биттагина буханка нон олиб чиқайлик. Биласиз-ку, бошқоронғу бўланимдан буён тандирда ёпилган нонни умуман еёлмай қолдим. Ҳатто ҳидига ҳам кўнглим айнаб кетяпти…
—Нима? Энди бир камим сенга қўшилиб, буханка чайнашим қолувди! Сенга биров «иккиқат бўл, туғ», деганмиди? Айтиб қўяй, қиз туғсанг, боланг билан бирга ўзингниям йўқотаман! Менга мана шу иккита ўғлим етади!

Маҳлиёнинг гапи оғзида, ютган бир қошиқ луқмаси бўғзида қолди. Дастурхон атрофига ўтириб, эндигина бир тишламдан нон еётган икки ўғли бир отасининг совуқ ва қаҳрга тўла башарасига, бир онасининг ёш юмалаётган кўзларига жовдираганча, нафасларини ичига ютиб, жим бўлиб қолишди. Маҳлиё индамасдан туриб кетди.
Шўрлик аёл то ой-куни етиб, кўзи ёригунгача эридан бирор марта бўлсин илиқ гап эшитмади. Шунда ҳам сабр қилди. Чунки юраги остида кундан-кунга улғаяётган зурриёти учун шундай қилишга мажбур эди.
Ой-куни етиб, кўзи ёриган Маҳлиё доянинг гапларидан кўзини очиб, ёнига қаради:
—Қизим, табриклайман! Бир ўғил, бир қизли бўлдингиз!
Маҳлиё шундоқ ёнгинасида ётган эгизакларига меҳр билан термуларкан, юраги тўлиб-тўлиб йиғлади. Шундай неъматларни бергани учун, Яратганга шукрона айтди.
Холмурод туғруқхонага бир марта келгани, қайтиб қорасини ҳам кўрсатмади. Маҳлиёни яқинлари туғруқхонадан олиб чиқишди. Уйларига келишса, Холмурод йўқ экан. Иккита бола ёлғиз ўтиришарди. Маҳлиёнинг кўзларига дунё тор кўриниб кетди. Кечга томон Холмурод қовоғидан қор ёққудай бўлиб кириб келди. Ҳасанни қўлига олди, лекин Зуҳрага қайрилиб ҳам қарамади.
Вақт ғизиллаб ўтиб, эгизаклар ҳам уч ойлик бўлишди. Холмурод ўтган шу уч ой мобайнида заррача ўзгармасдан, хотинига қўпол-қўрс муомаласида давом этаркан, қизини лоақал бир марта бўлсин, қўлига олмади. Бундан эзилган Маҳлиё:
—Қиз бола фарзанд эмасми? Қиз бўлиб туғилган бўлса, бола бечорада нима айб? Худога шукр, ўғлингиз йўқ эмас, бир эмас учта ўғил туғиб берган бўлсам! Мендан яна нима истайсиз?—деди титраб. Шусиз ҳам ҳайвондек қутуриб юрган Холмурод хотинининг устига бостириб келди-да:
—Мен сенга бошида айтганман, «Менга қиз фарзанд керак эмас!» деб. Хоҳласанг, уни бирор қариндошинг ёки танишингга бериб юборишинг мумкин! Лекин мендан унга яхши гапиришни талаб қилиб, оввора бўлма!—деди.
Маҳлиё ўн икки йиллик ҳаёти давомида эрининг кимлигини билиб бўлган, лекин уни бунчалик ваҳшийлигидан бехабар эди. Унинг ўзига қилаётган ҳар қанча ҳақорат-зуғумига чидаши мумкин. Бироқ, ўз пуштикамаридан бўлган зурриётини бунчалик таҳқирлашига чидай олмади.
—Менинг бировларга бериб қўядиган болам йўқ. Сиз оталикдан бош тортсангиз, жавобини ўзингиз берасиз! Мен она эканимни ҳар қандай ҳолатда ҳам унутмайман!—деди.