Аллоҳ таоло деди:
«Парвардигорларингиз: «Менга дуо-илтижо қилинглар. Мен сизларга (қилган дуоларингизни) мустажоб қилурман», деди». (Ғофир: 60)
Аллоҳ таоло деди:
«Бандаларим Сиздан (эй Муҳаммад) Мен ҳақимда сўрасалар. Мен уларга яқинман. Менга дуо қилган пайтларида дуогўйларнинг дуосини ижобат қиламан. Бас, ҳақ йўлга юришлари учун (улар ҳам) Менинг (даъватимга) жавоб қилсинлар ва Менга иймон келтирсинлар». (Бақара: 186)

Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам: «Дуо ибодатдир» дедилар, кейин ушбу оятни ўқидилар: «Парвардигорларингиз: «Менга дуо-илтижо қилинглар. Мен сизларга (қилган дуоларингизни) мустажоб қилурман», деди».

Расулулоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам дедилар: «Ибодатларнинг афзали – дуодир» «Саҳиҳул жомеъ ас-сағир», 1123.

Набий соллаллоҳу алайҳи ва саллам дедилар: «Аллоҳ таолога дуодан кўра азизроқ бирон нарса йўқ» Термизий ривояти, 3370.

Расулулоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам дедилар: «Роббингиз ҳаёли ва саховатли зотдир. Бандаси унга қўлларини очиб кўтарса, уларни бўш қайтаришдан уялади» Абу Довуд, Термизий ва Ибн Можа ривояти.

Пайгамбар соллаллоҳу алайҳи ва саллам дедилар:
«Қазони дуогина қайтаради ва умрни эса эзгу ишлар узайтиради» Термизий ривояти.

Абу Саид ал-Худрий розияллоҳу анҳудан ривоят қилинган ҳадисда Набий соллаллоҳу алайҳи ва саллам дедилар:
«Банда Аллоҳга гуноҳ ва қариндошлик алоқаларини узиш бўлмаган дуо қилса, Аллоҳ унга уч нарсадан бирини беради: ё унинг тилагини бу дунёда беради, ё дуоси охиратга сақлаб қўйилади ёки ундан дуоси қадар ёмонликни қайтаради». Саҳобалар: «Ундай бўлса дуони кўп қиларканмизда?!»- дедилар. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам: «Аллоҳ (нинг ажр бериши) кўпроқ»- дедилар» Имом Аҳмад ривояти.

«Аллоҳдан сўрамаган одамга (Аллоҳ) ғазаб қилади» Термизий ривояти, 3373.

«Дуо қилишга ярамаган одам одамларнинг энг ожизи, саломга бахиллик қилган эса энг бахил одамдир». Табароний «Ал-Авсат»да ва Ибн Ҳиббон «Шуабул иймон» Жомиус Саҳиҳ 1045

Сўрасангиз кўпроқ сўранг

قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ:

إذَا سَأَلَ أَحَدُكُمْ فَلْيُكْثِرْ، فَإِنَّمَا يَسْأَلُ رَبَّهُ.

(خَرَّجَهُ الألباني)

Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам дедилар:

“Сизлардан қайси бирингиз сўраса, кўпроқ сўрасин, ахир у Раббидан сўраяпти”. (Албоний, саҳиҳ).

Бу ҳадисга тўлиқ амал қилган одам юраги кенг, иймони ва исломи чиройли, ўзи яхши умидли, ғайрат ва шижоатли инсон бўлади, иншоаллоҳ. Чунки умидлари узилган, юраги тор, иймони заиф, ялқов одам на оқилона, тўғри ҳаракат қилади ва на Аллоҳдан чиройли ҳолатда сўрай билади. Бу эса фисқ ва куфрга олиб боради. Мўминлик қўрқув ва умид орасида бўлади. Ислом доимо иймон, илм ва умид билан кўп дуо қилишни, солиҳ амалларнинг турини ҳам кўпайтиришни тақозо этади.

Аллоҳдан нима сўрасангиз беради. Унинг хазинаси асло камаймайди. У – подшоҳларнинг подшоҳи. Сўраш сизга малол келмаса, ижобат этиш ва вақти-соати билан бериш Аллоҳга малол келмайди. Шунинг учун Ундан доим сўранг ва кўп нарса сўранг. Одамзоддан сўрашни кўпайтириб юборсангиз, у ҳар қанча бой ва сахий бўлса ҳам барибир бир кун: “Ҳой, нега бунчалик?” деб юборади. Аллоҳдан сўрашни кўпайтирганингиз сайин У сиздан кўпроқ рози бўлади. Унинг ҳузурида мартабангиз ошади. Одамлардан кўп нарса сўрайдиганнинг қадри пасаяди. Пайғамбаримиз ҳам: “Сўрасанг, Аллоҳдан сўра”, деганлар. Бу сўзлардан одамлар бир-бирларидан ёрдам сўрашлари жоиз эмас, деган хулоса чиқмайди. Балки, иложи борича одамлардан сўрашни камайтириш кераклиги, асосан, одамларга берадиган Зотдан кўпроқ сўраш кераклиги англашиладиҲожатларини Аллоҳдан сўраш ҳамма ишларини битирадиган зот Аллоҳ эканига иқрор бўлишдир. Сўраганда ҳам доим сўраб туриш, “Нега сўраганим берилмаяпти?” деб шошилмаслик киши иймонини зиёда қилади. Чунки дуо ибодатдир. Ибодатни кўп қилган сайин кишининг иймони кучайиб боради. Киши ҳожатларини чин иймон билан Аллоҳдан сўраб, шу билан бирга ҳаракат ҳам қилса, мақсадга олиб борувчи сабаб ва омилларни Аллоҳ унга муяссар қилади.

Дунё ва Охиратда биз муҳтож бўладиган нарсаларимиз, Аллоҳдан сўрайдиган ҳожатларимиз сон-саноқсиздир. Дастлаб дунёда чин иймон, илм, ҳусни хулқ ва сабр-қаноат соҳибига айланиш, шу билан бирга яхши амаллар ва солиҳ зурриётларга эга бўлиш, Аллоҳ ва ота-она розилигини топиш, оила ва қариндошларга мурувватли бўлиш, халққа яхшилик, одамларнинг ҳидояти, Ислом ривожи, мазлумлар ҳаққи, хонадон ва юрт тинчлиги, ғанимлардан устунлик, муҳтож бўлмаслик ва ҳоказолар бизнинг бу дунё ҳаёти учун доим сўрайдиган нарсаларимиздир. Охиратда эса, энг аввало жон топшириш машаққатининг енгил бўлиши, иймон билан вафот топиш, сўнг қабр азобидан қутулиш, Мункар-Накир саволидан яхши ўтиб олиш, қабр роҳатига эришиш, катта Қиёмат бошланганда Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва салламга яқинроқ ерда туришга лойиқ бўлиш, У зотнинг шафоатларига мушарраф этилиш, номаи аъмолни ўнг томондан олиш, ҳисоб-китоб, амаллар тарозуси ва Сирот кўпригидан соғ-саломат ўтиб, жаҳаннамдан қутулиш, зиммасида бировнинг ҳақи қолиб кетиб, савоблардан айрилиб қолишдек бахтсизликка учрамаслик, бошқаларнинг гуноҳи ўзининг устига юклаб қўйилишидек кулфатга қолмаслик, аксинча, бу дунёда ҳам, у дунёда ҳам одамларга ёрдами тегадиган бахтли инсон бўлиш, ниҳоят яхши инсонлар билан бирга жаннат дарвозасига етиб олиш, ота-оналаримиз, аҳли оиламиз ва дўстларимиз билан бирга Жаннатга кириш, у ерда солиҳ инсонлар, авлиёю анбиёлар, шаҳиду шуҳадолар билан кўришиб, сўнг энг олий мукофот Аллоҳнинг жамолига мушарраф бўлиш.